Αυτή η ταινία κέρδισε τέσσερα Όσκαρ στα έξι δυνατά. Κατά την προσωπική μου άποψη, το «Parasites» δεν άξιζε τόσα πολλά βραβεία, ειδικά τόσο σημαντικά. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί: φέτος πολλά αξιόλογα έργα έχουν προταθεί για τον τίτλο «Καλύτερος σκηνοθέτης» και «Καλύτερη ταινία». Αλλά αν κάποιος μπορεί να συμφωνήσει με ένα βραβείο για την «καλύτερη ταινία», τρώγοντας τα δόντια μου, τότε γιατί και γενικά για αυτό που έδωσαν στον «καλύτερο σκηνοθέτη», δεν μπορώ να καταλάβω.
Δεν έχει νόημα να μιλάς για άλλες ταινίες, οπότε θα σου πω λίγα λόγια για την κορεατική ταινία. Φυσικά, όπως και από οποιαδήποτε ανατολίτικη ταινία, περιμένετε εκπλήξεις (είτε πρόκειται για κινέζικη, ιαπωνική, νοτιοκορεατική ταινία). Όλα ξεκίνησαν για την υγεία και τελείωσαν για ειρήνη, όπως λένε. Μια ενδιαφέρουσα χιουμοριστική κωμωδία μετατράπηκε σε μαύρη κωμωδία με στοιχεία δράματος.
Δεν καταλαβαίνω καθόλου αυτήν την κίνηση. Τι ακριβώς ήθελε να πει ο σκηνοθέτης, ποια είναι η κύρια ιδέα της ταινίας στο τέλος; Ναι, στη Νότια Κορέα υπάρχουν οξέα κοινωνικά προβλήματα ανισότητας, δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας και, γενικά, στην πραγματοποίηση στο μέλλον μετά την αποφοίτησή τους. Σε τελική ανάλυση, αυτή η χώρα κατατάσσεται πρώτη στον κόσμο για διάπραξη αυτοκτονιών.
Ακόμα δεν καταλαβαίνω τη σύγχυση στο τέλος της ταινίας, λίγο σαν το στυλ του Tarantino. Αλλά αν παρακολουθώ πίνακες ζωγραφικής του Quentin, καταλαβαίνω ολόκληρο το μήνυμά του, γιατί σε όλη τη διάρκεια της προβολής δικαιολογείται κάπως. Εδώ, φυσικά, φαίνεται εύκολο, με μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλά το ίδιο το τέλος δεν άφησε συναισθήματα, μετά από τα οποία θα σκεφτόμουν κάτι, ή κάτι που είχε κατατεθεί στη μνήμη μου. Δικαιολογήθηκε η κίνηση του σκηνοθέτη; Για μένα, όχι, αλλά αυτή είναι καθαρά η υποκειμενική μου γνώμη. Ταυτόχρονα, η ταινία είναι πολύ εντυπωσιακή, μαγευτική, αλλά μετά την ολοκλήρωση υπάρχει κενό. Αυτό το έργο είναι από την κατηγορία: "κινηματογράφος ταυτόχρονα".
Συντάκτης: Valerik Prikolistov
